A médica psiquiatra Carmen Rodríguez del Toro elabora así un artigo que centra as súas liñas en Bernardino Pardo. Nelas, fala dun neno nacido no seo dunha familia rural, pero acomodada, de Chorexe, en Palas. É o segundo dos sete fillos de José Pardo e Purificación Ouro, os cales puxeron empeño para que todos aqueles pequenos estudasen. Bernardino, conta Rodríguez del Toro, cursou os estudos primarios en Antas e logo pasou a Lugo, onde debía facer o bacharelato.
Aloxado na casa dunha tía paterna, lonxe da aldea e da familia, as notas quedan deslucidas e o seu pai, “algo decepcionado”, vai buscalo á capital luguesa e ao día seguinte “érgueno ás seis da mañá para axudar nos traballos propios dunha casa de labranza: arar, rozar os toxos, sacar o esterco, gardar as vacas…”. Aquilo non convencía a Bernardino, así que tras estudar no colexio da Compañía de Monforte, vai en busca da súa vocación: a medicina. Concretamente a xinecoloxía, pese a que o seu pai o animaba a ser médico xeral en Palas.
A pesar de ter “a oportunidade de quedar na capital”, Bernardino regresa a Lugo e aquí convértese no acougo e na esperanza das mulleres que se negaban a dar a luz con enormes dores. De aí nace o artigo de Carmen Rodríguez del Toro, “un agradecemento ao seu transcendente traballo, nesta revista da súa terra natal ulloá”.
Neste número de Cairón vive tamén a memoria do cura Carlos Méndez Vázquez, que trae de volta María José Gómez Alvite; a obra teatral Acto único. Un cabaré do máis normal, na que Paula Carballeira fala da represión ás mulleres na Guerra Civil; as carballeiras ulloás, das que escribe Xulio Cuba Orosa; ou os pelegríns como protagonistas do Ecce Homo, tal e como aborda Xosé Luis Otero Cebral. Tamén recolle episodios da Guerra dos Sete Anos, da man de Jesús Otero Pereiras; a memoria de Pepe do Xastre e creacións como As Donas do Vilar, de Otero Cebral, e Un ferrado de maquías, de Xosé Luís Santiso.
